Regelmatig denk ik terug aan de tijd dat onze oudste, nu tien, net naar school ging. Wat keek ze daar naar uit… Ze had zichzelf al leren lezen en schrijven, maar had desondanks grote verwachting van wat juf haar allemaal zou kunnen leren. Zij had, in tegenstelling tot haar jongere zusje, een hele fijne tijd gehad op de peuterspeelzaal en ze was er meer dan klaar voor. Het eerste jaar vond ze het best leuk op school. Extra werkjes deed ze graag en een tikkeltje perfectionistisch, en juf vond haar handig in de klas, omdat ze altijd graag hielp. Ze legde met alle geduld de jongste kinderen uit hoe alles werkte in de klas, deed de werkjes keurig en precies zoals juf het wilde en corrigeerde gerust haar klasgenoten als zij niet zo braaf meededen als dat ze wist dat juf het wilde. Handig voor juf, maar niet per se handig voor je eigen ontwikkeling. Perfectionisme en een fixed mindset werden geboren in een omgeving waar de opdrachten simpel en weinig creatief waren, en ons sociale meisje zich ontplooide als juf in plaats van als onderdeel van de groep.
Hoogbegaafd? Dat klinkt wel overdreven voor een kleuter, dacht ik. Ze voldeed wel aan de lijstjes, maar wat moesten we dan? Ze vond school heel leuk, dus wat was het probleem? Helaas kwamen die problemen pas later echt boven water en wat was het fijn geweest als we haar als peuter en kleuter beter hadden kunnen begeleiden. Meer uitdagen, meer ruimte voor oefenen én falen, en kind kunnen zijn in je klas, net als ieder kind. Zodat ook zij op jonge leeftijd al die belangrijke vaardigheden kunnen oefenen! Anders kun je mooi lezen en schrijven, maar mis je uiteindelijk toch een stuk ontwikkeling.